வீழ்தல் பருவம்

கொட்டும்
மழையில்
படுத்துக்கிடந்தேன்
ஒரு
நாயைப் போலவும்
பிறகு
கரையும்
ஒரு
காகிதப் படகெனவும்
பின்னர்
ஒரு
உறிஞ்சப்படும்
குவளையின்
மிதந்தலையும்
தேநீராகவும்.

மழையோடு போய்

தலைவலியை
காணாமல் போகச்செய்து
திவ்யமாய்ப் பெய்கிறது
மாலை நான்கிலொரு மழை.
பல்லடம் வரை
சென்றுவர நினைத்தது
எவ்வளவு நல்லதாய்ப் போயிற்று.
its raining here என்றொரு குறுந்தகவலை
அவளுக்கனுப்பிவிட்டு
மழை பார்த்தேன்.
சில துளிகள்
மேனியில் பட்டு சிலிர்த்தது.
கண்டக்டரின் விசில் சத்தம்
குளுமையாய் இருந்தது.
ரஹ்மானின் பாடலொன்று
செல்லமாய் அதிர்ந்துகொண்டிருந்தது.
மழையின் மகிழ்ச்சி
பேருந்து முழுக்க பரவி
பள்ளிவிட்டுத்திரும்பிய
குட்டிப்பையன்கள் விழிகளை
அகல விரித்துப் பேசினார்கள்.
அருகில் இருந்தவர்
வெகு இயல்பாய்
எங்கே போறீங்க
என்று கேட்டார்.
சில பெயர்கள்
மனசுக்குள் மந்திரம் போல
மிதந்தெழும்பின.
மணி கல்யாணம்
எவ்வளவு அழகாக நடந்திருக்கிறது!
மழையில் சுழலும்
மின்காற்றாடி பற்றி
அதிதிக்கு சொல்ல வேண்டும்.
வந்துவிட்டது என் நிறுத்தம்.
குளிர் சுவாசத்தோடு
இறங்கியவனை வரவேற்றார்கள்
பேருந்து நிறுத்தம் முழுக்க இருந்தவர்கள்
பூப்போட்ட பிளாஸ்டிக் குவளைகளில்
தேநீர் அருந்தியபடி.

வெந்து தணிந்தது

வெந்து தணிந்தது
என் வீடு
மின்வெட்டு.

சொல்வனம்

பற்றியெரிகிறது
என் சொல்வனம் .
அர்த்த ஜ்வாலைகளின் பொன்னிறம்
ஒரு கவிதைக்கான மௌனத்தை
கொடுத்துப்போகிறது.
பெருங்காற்றலைகள்
சிறுபறவைகள் குறித்த
கவலையின்றிச் சுழல்கின்றன.
உன் ஞாபகமாய் வைத்திருக்கும்
ஒன்றிரண்டு சொற்களை மட்டும்
பைக்குள் போட்டுக்கொண்டு
தப்பிக்க முயல்கிறேன்
வலிகளின் ஆதி வழித்தடத்தில்.
நீ புரிந்துகொள்ளாத
இந்த உயிர்
இப்போது அழகாய்த்தெரிகிறது
எனக்கே.

போர்க்களம்

குருதி கசிய
என் தளவாடங்களை விட்டோடுகிறேன்
களத்தின் போர்தான்
போர்க்களமென யாருமெனக்கு
நினைவூட்ட விரும்பவில்லை.
நீ விரும்பித்தந்துவிட்ட
மௌனத்தின் ஒருபகுதி
தீப்பிடித்தேரிகிறதென
நான் கூச்சலிட முனையவுமில்லை.
வழி நெடுக என் குருதி
வலியோடு எரிய
மெல்ல நகர்கிறது
நன் விரும்பிச்சென்ற போர்க்களமும்
சிலபோர்நுட்பங்களும்.

மாமழை போற்றுதும்

உருகிக் கரைந்து போய்க்கொண்டிருக்கிறது
இம் மாமழையில்
நீ தந்த வருத்தங்கள் ..
உணர்வுகளில் குளிர் ஏறி மருகுகிறது
உன் அருகாமை வேண்டி..

உன் கதைகள்
உன் வியப்புகள்
நீ தந்த கூழாங்கல்
உன் பிரிய ஜன்னலோரம்
குறுந்தகவல் ஸ்மைலிக்கள்
எல்லாம்
சடசடக்கும் மழை சொட்டுகளாகி
விழுந்து புரள்கின்றன
மேனியிலும் மனத்திலும் ...

மழை சாட்சியாய் கேட்கிறேன்
தேநீர் தயாரிக்க நான் தயார்
என் பிழைகளை மன்னிக்க நீ தயாரா?

குளிரூட்டி

கூட்ட நெரிசல் மிகுந்த
பேருந்துகளால்
அரசாங்கத்தை
திட்டிதீர்த்து கொண்டிருந்தேன்.
இளம் காற்று வீசும்
ஒரு தமிழ் பாடலை கேட்டபடி
ஏ சி பேருந்தில்
நானுமொருமுறை
பயனிக்கும்வரை.

அதிதேவதை

அகல விழிக்கும்
சாமிக்கு பயப்படாமல்
கோவில் சுவர்களின்
எதிரொலி உந்த
தம்பி பெயரை
உரக்கக் கத்திப் பார்க்கிற சிறுமி
எனக்கு அதிதேவதை.

பொழியும் மழையில்
சைக்கிள் பயணம்
வேகம் குறைவாய்...

பூனைகள் அலையும் இரவு

நடுநிசியில் உன்னை
எழுதத் துடிக்கின்றன விரல்கள்
வெள்ளைப் பூனையின் அலைவுகளென
அறையில் ஒளிரும்
ஒரு குட்டி மஞ்சள் ஒளியோடு
முரண்டுபிடித்து விளையாடும்
என் நினைவுகளின்
அச்சிறு கணங்களிலும்
வானத்தின் நீலம்
உன் கன்னத்தில் இருப்பதாய்
ஊகிக்க முடிகிறது.
வரிசையாய் அடுக்கிவைத்திருக்கும் என்
டெனிம் பெர்ப்யூம் டப்பாக்களின் மீது
உன் பெயரை
உரக்கக் கத்தியபடி
ட்ரம்ஸ் இசைக்கலாம்
போலிருக்கிறது.

நவீன தலைவனின்
மடலேறுதல்
டயலர் டியூன் பாடல்.

நீரற்ற குளம்
தவளையின் கண்களில்
நகரும் மேகங்கள்

பழுப்பு வெயிலூடே
மழை பொழிவதை
பார்த்துச்செல்கிறேன்
என் ஏகாந்த ஜன்னலோரம்
அடித்த ஹாரனில்
விலகிப் போயிற்று
ஒரு கவிதை.

மழை போலவே தான்
இருக்கிறது
மழை பற்றிய தகவலும்.

இசைப்பிரவாகத்திற்கு
முந்தைய
இசைக்கலைஞனின்
வாத்தியப் பயிற்சிக் குறிப்புகளாய்
துவங்கிற்று
பெருமழைக்கு முந்தைய
சிறுதூறல்.
பிரவாகமெடுக்கும்
கீபோர்டின் இசையைப்போல
ஒரு கவிதை
எழுதவேண்டும் போலிருக்கிறது

ஒவ்வொருமுறையும்
ஒவ்வொரு கலரில்
டீ போட்டுத்தரும்
எங்கள் தெரு
டீக்கடை மாஸ்டருக்கு
வால்ட் டிஸ்னி என்று
பெயர் வைத்திருக்கிறேன்.

ப்ரவீணாக்குட்டியிடம்
கதையொன்று
சொல்லச்சொல்லிக் கேட்டேன்.
எதிர்கேள்விகள் கேட்கக்கூடாதென்ற
நிபந்தனையோடு
குள்ள மனிதர்கள் பற்றி
அவள் சொன்ன
கதையில் வந்த
ராட்சசனை விடவும்
பெரியது
அவளிடம் கதைகேட்ட
என் மகிழ்ச்சி.
கதையின் நீதி
யாதெனில்
குழந்தைகளிடம் கதை கேட்டால்
பெரியவர்களும் குழந்தைகளாகலாம் என்பதுவே

மழைநாள் தனிமை

==

பாதி திறந்த கதவின் வழியே
உள் நுழைகிறது
பெருந்துயரின் தனிமை.

மழை நாள்
மீதம் விட்டுச் சென்றிருக்கிற
வாசல் வானம்
உள் நுழையப்பார்ப்பது தெரியாமல்
வலம் வருகின்றன
சருகு இலைப் படகுகள்.

பொருள் புரியாமல் இருக்கிறது
பெயர் தெரியாத இலையின்
நிழல் பிரதிபலிப்பு.

ஆழ்ந்த மௌனத்தில்
பிறழ்ந்து கிடக்கின்றன
ஒரு ஜோடி செருப்புகள்.

குழந்தைகள் தடதடக்காத
மாடிப்படிக்கட்டுகளின்
ஒளிர் ஈரம்
ஒரு பனிமழையைச் சுமந்திருக்கிறது.

காம்பௌண்ட் சுவற்றில்
சார்த்தி வைதிருக்கிற
உடைந்த கதவின் அழுகை
எனக்குப் புரியாமல் போனால்தான்
அதிசயம்.

சுவடுகள் இல்லாமல்
நினைவுகளில் மட்டுமே
விழுந்து நொறுங்குகின்றன
பனிக்கட்டிகள்.

நந்தியாவட்டையும்
சிவப்புமிளகாயும் போல
இருளும் ஒளியும்
சந்திதுக்கொள்கிற தனிமைப்புள்ளியில்
நிகழ்கிறது
சூன்யாபரூப தியானம்.

ஒரு சிறுமழைக்குப் பிந்தைய குளிரை
என் சிகரெட் லைட்டர் வெப்பதால்
என்ன செய்து விடமுடியும்
அதிகபட்சம்.....?

இதற்கிடையில்
உள்ளின் மூலையில்
எவனோ ஒருவன்
ட்ரம்ஸ் இசைக்க முயன்று
தோற்க்கிறான்.

மழைவிட்ட பிறகும்
துணிக்கொடியில் தவமிருக்கிற
மழைத்துளிகளின்
ஆனந்தநடனம்
எப்போது வேண்டுமானாலும்
துவங்கலாம்......

பின்புறக்கதவின்
மிக்கிமௌஸ் தவிர
வேறு யார் வரப்போகிறார்கள்
இந்த உலகதிற்குள்...
...................
...................

மௌனம் என்னும்..

இவ்வளவு அடர்த்தியானதா இந்த மௌனம் ?

வனாந்தரங்களிளிருந்து சுள்ளிகள் பொறுக்கி
சாவகாசமாய் என் வலிகளை
சுட்டு பொசுக்கி
சுவையூறும் காரம் சேர்த்து தின்னும்
உருவமில்லா உருவகமொன்று
உள்ளுக்குள் உருண்டு தணிகிறது.

என் கவிதைகள் மேலிருந்த நம்பிக்கையை
ஒட்டுமொத்தமாய் தகர்த்துவிட்டு
ஒன்றும் அறியாதது போல
நகர்ந்து போகிறது
மௌனத்தின் ஓரிழை.

பைத்தியகாரதனங்களின் உச்சத்தில்
ஞானம் பிறக்கிறது
எப்படி இப்படி?

இது மிகவும் அற்ப்புதமானதாயிருக்கிறது
பரிமாறிக்கொண்ட எவற்றையும் விட.

இது மிகவும் அழகாயிருக்கிறது
மனிதர்களின் விஷேஷ சுபாவங்களையும்
கேட்கப்பட்ட கதைகளையும் விட.

யாருக்கும் என்னை
பிடிக்காமல் போகிற கணங்களிலும்
என்னால் புன்னகைக்கமுடிகிற
சுகானுபவம் வாய்த்ததும் இதனால்தான்.

மௌனம்..
எப்படி பகிர்வேன் இதை?

பகிர்தலின் சாத்தியம் அறியாமலா
என் புளு ரேனால்ட்ஸ் இயங்கிக்கொண்டிருக்கிறது?

மேல்விழும் நீர்த்துளியின்
மௌனத்தின் சதவிகிதத்தை
உணரமுடிகிறது
உணர்த்தமுடியுமா தெரியவில்லை.

இது யாருடையது?
என்னுடையதா?
என் அருகாமையில் மகிழ்ச்சி கொள்ளாத அவளுடயதா?
என் பணப்பை குறித்து கேலி செய்த அவனுடையதா?
என் நம்பிக்கைகளின் ஆஸ்த்தியா?
என் தேவதைகளின் ஆசிர்வாதமா?
என் அழுக்குகளின் கூடையா?
இன்னும் எழுதப்படாத என் கவிதைகளின் கருப்பொருளா?
இன்னும் பார்க்கபடாத
இடங்களின்/ மனிதர்களின்
அகவெளியின் பிரதிபிம்பமா?

சுட்டெரிக்கிறது ஒரு நொடி
குளிரடிக்கிறது மறு நொடி.

இதுவேறு தனிமை
இதுவேறு வேதனை
இதுவேறு வெறுமை
இதுவேறு அழுகை
இதுவேறு முத்தம்
இதுவேறு உவகை
இதுவேறு சிலிர்ப்பு
இதுவேறு இது.

மாயங்களற்ற சொற்களில்
நீளும் என் வரிகள்
ஒருபுறம்
அழியத்துவங்குவது குறித்து எனக்கு
கவலை ஏதுமில்லை.

இவ்வளவு அடர்த்தியானதா இந்த மௌனம்?

நீரில் தெரியும் வானம்
கடந்துபோகும் மேகங்கள்
மான்கள் நீர்பருகும் குளம்